Herfst, tijd van loslaten, snoeien, oogsten en zaaien

Ik was gistermorgen al vroeg in mijn tuin bezig met de laatste werkzaamheden voor de winter. Er lag veel blad op het gras met daartussen walnoten, die in overvloed uit de boom waren gevallen. Veel bomen waren erg groot geworden en de klimophaag had grote uitschieters. Genoeg werk te doen dus!

Het was aangenaam zacht voor de vroege morgen. Een fris windje streek langs de huid van mijn gezicht, ik hoorde vogels fluiten en op de achtergrond geluiden van stemmen van fietsers en verkeer. Ik harkte het blad bij elkaar en zat lekker met mijn handen tussen de nog vochtige bladeren om ze in de container te doen. Ik geniet altijd erg van tuinieren. Het brengt me via mijn zintuigen bij een stilte en een dieper contact met mezelf.

Mijn gedachten kabbelden een beetje van hot naar her. Ineens kwam er een metafoor, een zin, in me op terwijl ik bezig was. “Herfst, tijd van loslaten, snoeien, oogsten en zaaien”. Dat was waar ik mee bezig was: de los gelaten bladeren van de bomen opruimen en de walnoten van het gras oprapen. De appelboom zit vol appels die geplukt kunnen worden. Een goede oogst! En oh ja, er was ook nog een stukje grond waar de trampoline had gestaan, waar ik gras wil zaaien. En nog natuurlijk her en der vrolijke bollen voor het voorjaar in de grond zetten.

De beelden in mijn hoofd gingen daar op door. In de herfst laten veel bomen en planten hun bladeren los om zich in de winter in zichzelf te keren. Terwijl ik zo bezig was vroeg ik me bij mezelf af: wat heb ik het afgelopen jaar losgelaten? Wat heb ik “gesnoeid” in mijn leven? Wat heb ik geoogst? En wat wil ik zaaien voor de toekomst?

Terugkijkend op de afgelopen maanden kwamen verschillende beelden voorbij. Op werkgebied heb ik voor mijn bedrijf een aantal (leuke! en spannende) keuzes gemaakt en nam ik afscheid van een vrijwilligersbaan. Ik heb mensen en relaties los gelaten. Loslaten hoeft trouwens niet te betekenen dat dat voor altijd is. Soms kan als je iets los laat, juist de ruimte krijgen om weer naar je terug komen. Dat was soms pijnlijk en confronterend voor me. Het is ook een spiegel naar mezelf: wat zegt een gebeurtenis over mij?

Door zelfreflectie heb ik een aantal "oude" overtuigingen en patronen in mezelf los kunnen laten, waarvan ik nu duidelijk had gevoeld en gezien dat die me niet meer dienden.

Dat laatste zie ik als “oogst”: de inzichten die ik gekregen heb door wat getriggerd is in mij, dat ik die mag voelen en los laten. Door bovenstaande ervaringen leer en groei ik en voel ik me rijker. De les die nogmaals langs kwam en ik nu vooral ter harte neem, is dat ik naar het fluisterende stemmetje mag luisteren dat zegt wanneer iets niet klopt voor mij. En dat ik niet hoef te weten of begrijpen of buiten mij bevestigd hoef te krijgen waarom het niet klopt. Dat is iets van de “mind” en het ego, die wil begrijpen. Ik mag vertrouwen op dat gevoel en mijn keuzes daarop maken. 

Verder zie ik als oogst, dat ik mooie en diepe verbindingen mag ervaren en dat die in korte tijd kunnen ontstaan. Ook mijn energie die beter stroomt, de verbinding met mezelf en de ontwikkelingen en ideeën voor mijn bedrijf zijn fijn om te bemerken. Onze reis naar IJsland en New York was fantastisch, een droom die in vervulling is gegaan en een onbetaalbare herinnering. Dit alles geeft me een gevoel van dankbaarheid.

In alle mijmeringen was ondertussen de grote walnotenboom gesnoeid en de goudiep rigoureus ingekort door de tuinman. Er was een enorme berg van takken en bladeren ontstaan. “Snoeien doet groeien en geeft ruimte en licht”, hoorde ik in mezelf. Zo buiten, zo binnen. Zowel buiten in mijn tuin is meer ruimte en licht (en minder schaduw) als straks de zon schijnt. Alsook binnen in mij en dat voel ik op dat moment. Er is ruimte en licht om nieuwe dingen in mijn leven te zaaien. Ik kan ieder moment opnieuw kiezen en een andere keuze maken.

Hierbij wil ik een kanttekening maken. 

Het overlijden van een dierbare, in mijn geval mijn liefdes- en zielsmaatje, heb ik ervaren als de ingrijpendste gebeurtenis in mijn leven. Het kan een grote en verdrietige opgave zijn om “los te (moeten) laten”. Het gevoel van machteloosheid, verlatenheid, wanhoop, gemis, verwarring, (fysieke) pijn en verdriet was voor mij veel en overweldigend groot. 

Als ook jouw geliefde overleden is en je dan de tekst hierboven leest, kan ik me voorstellen dat je weerstand voelt en denkt “Oogst? ik zie geen oogst, alleen maar verlies, pijn en gemis”. De eerste tijd voelde ik ook vooral de weerstand, omdat het gemis groot was. Af en toe kon ik voelen dat het me ook iets kostbaars had gegeven. Nu, bijna elf jaar later, kunnen beide er naast elkaar zijn. Alles heeft twee kanten. Zonder het een bestaat het ander niet. Als je geen verdriet hebt, weet je ook niet hoe blijdschap voelt, om een voorbeeld te noemen.

Het kan (na verloop van tijd) waardevol voor je zijn om te onderzoeken of het overlijden van je geliefde, naast het verlies, je ook iets brengt. Is er iets wat je nu anders doet? Hoe heeft het je veranderd? Het antwoord kan over betekenis geven of zingeving gaan. Dit kan voor iedereen anders zijn. Iedereen doorloopt een rouwproces op zijn of haar eigen unieke manier. 

Wat heb jij het afgelopen jaar losgelaten (als bewuste keuze of door omstandigheden die je zijn overkomen)? 

Zijn er dingen, als je terugkijkt, die je kan zien als “oogst”? 

Welke wensen of dromen zou je willen zaaien voor de nabije (of verre) toekomst?

Een aantal vragen waar je bij stil zou kunnen staan in deze herfst- en winterperiode. 

Ik zou het leuk vinden als je daarover hieronder iets met me wilt delen.