top of page

Paddestoelen en opruimen...

Ik liep deze week in het bos. Voor mij is dat heerlijke ontspanning en in beweging zijn tegelijkertijd. Ik genoot van het buiten zijn. De natuur geeft voor mij zoveel voorbeelden en metaforen voor het Leven. Het laat de processen van bloei, groei, vergankelijkheid en dood zien. Van “Zijn”, rust en stilte. Van regen en zonneschijn en regenbogen vol kleur.


Het had die ochtend geregend en toen ik met mijn fiets arriveerde bij de ingang scheen de zon. Ik dwaalde wat rond, zonder route of doel. Onderweg op de fiets had ik al een grote kring gezien en nu verscheen de een na de ander langs mijn pad. Paddenstoelen!

Zoveel, allemaal verschillend, de een nog mooier dan de ander. Wat doet de natuur dat toch mooi bedacht ik me verwonderend. De functie van paddestoelen is opruimen. Ze zijn de opruimers in de natuur en breken organismen af.


Daar zouden wij mensen een voorbeeld aan kunnen nemen, aan opruimen, bedacht ik me nadat ik een aantal foto’s had genomen en verder liep.

Er gebeurt iets in ons leven, en dat kan van alles zijn, wat doen we dan?

Daar hebben we gedachten en gevoelens over. Deze gevoelens zorgen ervoor dat we ons op een bepaalde manier gaan gedragen. Het gedrag heeft vaak gevolgen voor je interactie met je omgeving.


Bijvoorbeeld:

Het overlijden van een dierbare is een ingrijpende gebeurtenis. De wereld staat voor je gevoel op z’n kop. Ik heb dat ervaren alsof ik in een rollercoaster van emoties, gedachten en reacties terecht kwam. Alles is anders, niets is meer hetzelfde…

Dit roept allerlei gedachten op. We hebben er duizenden per dag (ik geloof tussen de 60.000 en 90.000!). Om zo maar een paar voorbeelden te noemen: “Hoe red ik het zonder hem of haar”?, “Hoe ga ik dit doen?”, ”Kan ik alleen voor de kinderen zorgen?”, “Doe ik het wel goed?” ,“Is dit normaal?” “Als ik zo verdrietig ben, vinden mensen mij lastig”, “Ik durf geen hulp te vragen, straks zeggen ze nee” etc etc.

Hierdoor ga je je meestal niet fijner voelen, dit zijn niet-helpende gedachten. Wel heel begrijpelijk als je in een situatie terecht komt die zo anders is. De gevoelens die opgeroepen worden kunnen divers zijn: van verdrietig, boos, teleurgesteld, wanhopig, tot schuldig of bang.

Het voelen gaat de een makkelijker af dan de ander. Soms is het te groot en komt het in stukjes en beetjes.

Dit kan resulteren in diverse soorten gedrag die vaak onder “Fight, flight of freeze” (“vecht, vlucht of bevries”) reactie ondergebracht kan worden. Voorbeelden hiervan zijn: je stopt het weg, doet alsof het er niet is, loopt er voor weg, zoekt afleiding bij mensen of gewoontes, gaat veel eten of juist niet meer, meer drinken, veel werken of wilt juist in bed blijven liggen, trekt je terug, duwt het weg om het niet te hoeven voelen.

Dit gedrag kan tot gevolg hebben dat je je alleen voelt, geen verbinding voelt met je familie en vrienden, terwijl je wel samen bent. Of eenzaamheid als je je terugtrekt of gevoelens van angst ervaart of door boosheid verwijdering voelt van anderen. Wat ik hier beschrijf zijn een paar voorbeelden van coping, van hoe je met iets omgaat. Er zijn nog meer manieren mogelijk. Dit doet ieder op zijn eigen unieke manier. Of zoals Manu Keirse zo mooi zegt: "iedereen heeft zijn eigen vingerafdruk van verdriet".


Een ander gevolg, als je deze gedachten, gevoelens en soms fysieke pijn geen aandacht geeft of niet uit, kan zijn dat deze in je lichaam wordt “opgeslagen” en vast kan gaan zitten. Herinneringen worden, naast in onze hersenen, ook opgeslagen in onze lichaamscellen. Totdat er een volgende gebeurtenis komt. Dit kan de “oude pijn” triggeren, aanraken en dit is opnieuw een moment waarop het lichaam een signaal geeft om ernaar te kijken.


Wat ik zo mooi vind aan de natuur is dat het op een “natuur-lijke” wijze op-lost en opruimt. Bladeren vallen van bomen, liggen een tijd op de grond en vergaan dan. Dieren schreeuwen, krijsen, grommen of blaffen. Als een dier vol angst op de vlucht is geweest, staat het de eerste tien minuten te beven over het hele lichaam. De angst wordt er letterlijk weer uit getrild. En dan kan het verder gaan.


Dit kunnen wij, mensen, ook doen: gevoelens en emoties in “onszelf opruimen”. Daar zijn tegenwoordig heel veel verschillende manieren en zorgverleners, therapieën en methodieken voor. Onder andere: EFT (Emotional Freedom Techniques) of TRE (Tension Releasing Excercises) of de MIR-methode. Hierover zijn filmpjes op YouTube te vinden.

Je kunt ook dingen zelf doen.

Voor mij gaat het bij gedachten en gevoelens in “onszelf opruimen” in essentie om: BEWUST ZIJN, VOELEN en KEUZE.


Bewust zijn dat je gedachten hebt, die je een vervelend gevoel geven. Ik ontdekte dat ik me soms heel verdrietig voelde en ook dat ik me soms verdrietig zat te denken. En dat ik altijd een keuze heb. Wil ik nu het verdriet even helemaal toelaten? Of kies ik ervoor om iets te doen waar ik me fijner door ga voelen? Wil ik deze gedachten geloven? Of kies ik voor andere, prettigere en positievere, gedachten?


Als je ervoor kiest om het aandacht te geven en toe te laten, kan je ergens gaan zitten of liggen waar je ruimte hebt voor jezelf en aan jezelf vragen: Waar voel ik het? Hoe voelt het? Beweegt het, steekt het, zie je een vorm of kleur?


Een voorbeeld met verdriet:

Als je verdriet voelt kan je helemaal in het verdriet gaan zitten en er contact mee maken. Bij wijze van spreken in gedachten of hardop zegt “Hallo verdriet, ik voel je” en eventueel je handen op die plek legt. Je kan vervolgens uiting geven aan het verdriet zoals dat op dat moment klopt voor jou. Het kan zijn dat je dan heel hard, diep, schokkend en met veel lawaai gaat huilen. Of met aandacht aanschouwt hoe het verdriet in je lichaam voelt. Het kan spannend voelen om het toe te laten en er helemaal "in te gaan zitten". Het blijkt dat het na 2 tot 3 minuten stopt. Het wil gevoeld worden, dan kan het “op-lossen”. Net als het dier dat gaat trillen. Dit heeft soms meerdere keren nodig om gevoeld en geuit te worden. Je zal merken dat het iedere keer een stukje ver-lichting geeft.


Tot slot wil ik iets noemen dat ik tijdens de ziekte van mijn partner en een hele tijd na zijn overlijden veel gedaan heb, en ook nu nog regelmatig doe, en wat je heel makkelijk ook zelf kunt doen. En dat is dat je ook op kunt ruimen door (van je af) te gaan schrijven.

Soms zijn er dingen die je dwars zitten of moeilijk vind om met anderen te delen of die maar in je hoofd rond blijven malen. Als je ze aan het papier toevertrouwd is het “uit” jou.


Dit hoeven geen goedlopende zinnen, mooie verhalen of mooi geschreven te zijn. Dit mag zonder nadenken, gewoon schrijven wat je voelt en ervaart. Ongenuanceerd, boos, wanhopig, verdrietig; gooi het er uit. Als je dit lastig vind, kun je jezelf de opdracht geven om een tijd met jezelf af te spreken en dan 5 of 10 minuten te gaan schrijven (bijvoorbeeld een wekker zet) en blijft doorschrijven ook al weet je niet wat je moet schrijven. Dan schrijf je “ik weet nu niet wat ik moet schrijven.. blabla”. Als je klaar bent, ben je misschien een inzicht rijker. Maar je kunt ook schrikken of schamen voor wat je op hebt geschreven. Je zou dit vervolgens liefdevol los kunnen laten met een klein ritueel, bijvoorbeeld door het met dankbaarheid te verscheuren en te verbranden.


Net als paddestoelen kun je in jezelf opruimen en belemmerende stukjes (een overtuiging, negatieve gedachte of emotie) afbreken en ontspanning of ver-lichting creëren.

Aandacht geven is het enige dat nodige is. Het gevoel wil gevoeld worden, dat het er mag zijn.

“Aandacht maakt alles mooier". Net als de prachtige paddestoelen op de foto's.


Ik ben benieuwd of je iets aan mijn verhaal hebt of er iets in herkend. Ik zou het leuk vinden als je jouw reactie met me wilt delen.


Harte-groet,

Therèse


24 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven
Home

Zie Ben Ga Coaching

Van "overleven" naar fijn verder leven na een verlies
bottom of page