Verlies, shock, stress en effect op ons lichaam

Ik doe de gordijnen open en zie dat het gras wit is. Het heeft gevroren, denk ik. Ik ga verder met het opstarten van de dag en dek de tafel voor het ontbijt. Mijn dochter komt de kamer binnen en gaat eten. Zo doen we ieder ons ding tot ze naar school gaat. Ik geef haar een kus, wens haar een mooie dag en succes met de toets en zwaai haar uit.

Ik ruim wat spullen op en dan zie ik haar ineens in tranen weer in de kamer staan. “Ik ben gevallen met de fiets toen ik de bocht om ging. Het is glad”. Ze houdt haar rechterarm vast en ik zie dat ze pijn heeft. Och ja, vergeten te zeggen dat het heeft gevroren, flitst het geschrokken door me heen… Een aardige jonge man zag het gebeuren en is even met haar mee naar huis gelopen. Wat fijn, denk ik, dat er nog mensen zijn die deze moeite doen.

We doen haar jas uit. Dit gaat moeizaam en doet haar zichtbaar pijn. Bij haar elleboog en pols doet het zeer, zegt ze, nog steeds huilend. Ik kijk en voel voorzichtig. Ik bel naar school om te melden dat ze met de fiets gevallen is en we naar de huisarts gaan. Ik bel de huisarts om een afspraak te maken om even naar haar onderarm te laten kijken.

Dan denk ik aan het bodyproces bij shock waar ik afgelopen vrijdag een workshop over gehad heb. Haar lichaam heeft pijn, is gespannen en verkrampt. Ze heeft emoties en is geschrokken. En ze heeft gedachten, over haar arm, over de toets, over school etc.

Ik zeg “ga maar lekker op de bank liggen”. Ik ga naast haar zitten en begin met de behandeling. In het volgende half uurtje voel ik haar lichaam en spieren onder mijn handen ontspannen. Haar emoties en gedachten worden rustig. Als we iets later naar de huisarts gaan, zie ik dat het aantrekken van haar jas en strikken van de veters van haar schoenen makkelijker gaat en minder pijn doet. Wat een verschil met een uurtje geleden. Bij de huisarts horen we dat er niks gebroken is, wat fijn! De pijn kan nog een week duren, door een flinke kneuzing in de aanhechting van de spieren bij het bot.

Als we iets pijnlijks of ingrijpends in ons leven meemaken, zorgt dat voor een schok of schrikreactie in ons lichaam. De spieren spannen zich of verkrampen. Al onze cellen hebben celherinnering en de gebeurtenis wordt opgeslagen in de lichaamscellen. Iedere kleine of grotere ervaring in ons leven, of we die zelf meemaken of er getuige van zijn, wordt in ons lichaam geregistreerd. Gedurende ons leven maken we van alles mee; van dagelijkse kleine stressmomentjes tot ingrijpende verliezen of ervaringen. Als we een aantal keer hetzelfde meemaken, gaat het lichaam daar op een zelfde manier op reageren; er wordt een "paadje" aangelegd. Dit kan uiteindelijk belemmerend of blokkerend werken in ons leven. Bijvoorbeeld door overtuigingen, angsten, negatieve gedachten, pijn of klachtenin ons lichaam, die weer effect hebben op relaties met anderen, in ons werk, in het realiseren van doelen of dromen.

De informatie en/of spanning van deze ervaringen kan losgelaten worden, zodat het lichaam weer kan ontspannen en stromen en flexibel aanvoelt. Binnen Access Consciousness zijn dat Bars (op je hoofd waarmee emoties en overtuigingen los gelaten worden) en diverse Body Processen (op het lichaam). Bij deze behandelingen lig je met kleding aan op een massagetafel, met je hoofd op een kussen en onder een dekentje. Na afloop hoor ik van mensen vaak dat ze zich lichter en ontspannen voelen en veel meer helderheid in hun hoofd ervaren. En na een aantal keer (soms al na 1 behandeling) vermindert of verdwijnt de spanning, de angst, slaapprobleem etc. en zie ik dat vertrouwen toeneemt of dat mensen andere keuzes gaan maken, zich vrijer en meer ontspannen voelen. Hoe mooi is dat?! Van overleven of leven met spanning, stress of pijn naar een vreugdevol fijn leven!

Ik ga mijn dochter vandaag extra vertroetelen. Liefde en aandacht doet ook wonderen ;-).